Vicdanın Sesi

   Yalnızlaşmamak elde değil dostlarım. Gün olmuyor ki sığ limanlara demir atmayalım. Yalnızlaşmamak elde değil dostlarım elde değil... 

    Şiirler mısralarından taşar mana üzerinde mana taşır da kelimeler bunun altında ezilmezken, insan dediğin gururunun, kibirinin altında nasıl ezilir ? Hem değil mi ki şiir insan yapısı da gurur ile kibir tanrı ? Tamam dostlarım mantık aramıyorum elbet mantık ararken mantıksızlığın dibine vuracağım yoksa. Mantık aramıyorken de tenkit etmekten geri durmayacağım elbet. Sivrisinek vızıltısına eş sesler ve sanki en aşşağı yaşanmışlıklardan çıkan hikayeler ya da en aşşağı yaşanmamışlıklardan çıkan hikayelerin meşguliyetiyken omuzlarımızın üstünü lafa tutan, nasıl yalnızlaşmayalım ? 

   Nerelerde aklımız ? Hangi kapı ardından kimi dinleme arzusu kapladı içimizi ya da nerede görünmezlik pelerinine sarmalanıp kimleri gözlemek istiyoruz allah aşkına ? Hangi erişemediğimiz iğrençliğe bir sihirli değnek dokunuşuyla sahip olmak istiyoruz ki ? Bu uğurda bilmem kaç masumiyetin yitip gidişine sahne olan yerlerde ne kadar daha komik duruma düşeceğiz ? Özgürlüğü kuşun kanadında zannedip zihnini tutsak eden budalalar sürüsünden ne zaman ayrılacağız ? 

    Başkalarının acziyetlerini , güçsüzlüklerini, zenginliklerini, mutluluklarını ,üzüntülerini ve daha bir çoğunu kendilerimizinkiyle kıyaslama çabasını terkettiğimizde zanlarımız hepten değişir belki ve biz öldüğümüzde yeniden doğmak için, düzelir herşey birer birer.